சிறுகதை
வரலாற்றை மாற்றிய காதல்
எவ்வளவுதான் முரடனாக இருந்தாலும் அவனுக்கும் மனச்சாட்சி இருக்கத்தான் செய்தது. மாதித்த ஆற்றுக்கும், அனுராதபுரம், புத்தளத்துக்கும் இடைப்பட்ட பிரதேசத்தில் தம்பபன்னிநகரின் அரசனாகி முப்பத்தேழு வருடங்கள் ஓடிமறைந்து விட்டன. முப்பத்தெட்டாவது அந்திம காலத்தில் அவனது உள்ளம் வெதும்பியது. முதுமையும் பிணியும் வாட்டியது. படுக்கையில் சாய்ந்து கிடந்தான். அவன் நிகழ்த்திய நாடகங்கள் நினைவுத் திரையில் அவிழ்ந்தன. இந்திய லாலா நாட்டின் சிங்கபுரத்தின் இளவரசனான விஜயன் தனது தகாத செயல்களினால் தலையை அரைவாசி மழித்து, அசிங்கப்படுத்தி, தந்தையினால் நாடு கடத்தப்பட்டதை எண்ணிக் கொண்டான். மும்பாயின் வடக்கே சோபராவை அடைந்ததையும், தமது காடைத்தனங்களைத் தொடங்க, அங்குள்ள மக்கள் அன்றே அடித்து விரட்டியதையும், மரக்கலங்களில் ஏறி கடலில் அலைந்து மரக்கலங்கள் சிதைவுற்ற நிலையில் ஒரு கரையை அடைந்ததை மனங்கொண்டான். எந்த இடமென்று தெரியாது வந்தவனை ஆதரித்து அரவணைத்து ஒரு இராசதானியையும் கொடுத்தவளுக்குத் தான் செய்த துரோகம் மன்னிக்க முடியாதது என்பதை நினைந்து வருந்திக் கொண்டான். “எனக்குப்பின் நான் கட்டியெழுப்பிய இந்த ராச்சியத்தை யார் ஆளுவது”? மனதில் பெரிய போராட்டம் எழுந்தது.
“எனது அரசபோகப் பேராசையும், இன்பம் துய்க்கும் மயக்கமும் என்னை வழிதவறச் செய்தது. குவேனி இயக்க இளவரசி என்று தெரிந்தும் அவளை மனதார விரும்பி இரண்டு குழந்தைகளுக்கும் தந்தையானேன். பாண்டிய இளவரசியை அடையவேண்டும் என்பதற்காகக் குவேனியைத் துறந்தேன். எனக்காகக் குவேனி தனது இனத்தையே அழிக்க முன்வந்தாள். தன்னையே அழித்தும் கொண்டாள். அவள் கடைசியாககக் கண்ணீர் சிந்திக் கெஞ்சும்போது எனது மனதில் கொஞ்சமாவது இரக்கம் பிறந்திருந்தால் அவளுக்கு இந்த நிலை வந்திருக்காது.” விஜயன் அரட்டிக்கொண்டிருந்தான். ஆனால் அவனது சத்தம் வெளிவரவில்லை.
அவனைச் சூழ்ந்து அவனது முதலமைச்சர் உபதிஸ்சயுடன் ஏனைய அமைச்சர்களும் நின்றனர். மதுரையில் பாண்டியகுலத்தில் இருந்து அழைத்துப் பட்டத்தரசியாக்கிய அவனது தர்மபத்தினியான பாண்டிய நாட்டின் புதல்வியும் அழுதவண்ணம் இருந்தாள். “அரசியாரே நமது அன்பான இல்லற வாழ்வில் ஒன்றை இழந்து விட்டோம். நமக்கென்று ஒரு வாரிசியைப் பெறமுடியாது போய்விட்டது. இந்த நாட்டை ஆளுவதற்கு யாருமில்லை”. அவனது முகத்தில் சோகம் குடிகொண்டிருந்தது. அரசியின் முகத்தில் ஈயாடவில்லை. தன்னால் ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுக்க முடியாது போய்விட்டதை எண்ணி எண்ணி ஏங்காத நாட்கள் இல்லை. அரசனின் இந்தக் கொடுஞ்சொல் அவளது உள்ளத்தில் ஈட்டியாய்ப் பாய்ந்தது. இப்படி எத்தனைநாட்கள் சொல்லக் கேட்டிருப்பாள். அவள் கண்ணீர் வெள்ளத்தில் மூழ்கியிருப்பாள். அமைச்சர்களைப் பாரத்தான்;. “அமைச்சரே! உடனடியாக இந்தியாவில் உள்ள எனது சிங்கபுர நாட்டுக்குத் தூதனுப்பி எனது தம்பி சுமித்தயை அழைப்பியுங்கள். அவனிடம் ஆட்சியை ஒப்படைப்போம். உடனே செயற்படுங்கள்”. மன்னன் கட்டளையிட்டான். அமைச்சர்கள் விரைந்து செயற்பட்டனர்.
விஜயன் களைத்துப் படுக்கையில் கிடந்தான். அவன் கண்களை மூடும்போதெல்லாம் அந்தக் காட்சி நிழலாக ஓடியது. காதுகளில் கண்ணீராடிய கண்களோடு குவேனி நின்றிருந்தாள். அவளது அவல ஒலி ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. அவனது முகம் வரண்டு பயங்கரமாக இருந்தது. “குவேனி! நான் சொல்வதைக் கவனமாகக்; கேள். என்னை இந்த நாட்டு அரசனாக முடிசூடும்படி வற்புறுத்துகிறார்கள். ஆனால் அதற்கு ஏற்ற ஒரு அரசிவேண்டும். அவள் அரசகுடும்பத்தில் பிறந்தவளாக இருக்கவேண்டும். அதனால் நீ என்னைப் பிரிந்து போகவேண்டும்.” பார்வையை வேறுதிசையில் திருப்பியவாறே கூறினான். குவேனி இடியேறுண்ட நாகம்போலானாள். நடுநடுங்கி வெயர்த்து நின்றாள். “கப்பல் உடைந்து உங்களது நண்பர்களுடன் அல்லல்பட்டு அபயந்தேடி வந்தபோது நான்தானே உணவு உறைவிடம் கொடுத்துக் காப்பாற்றினேன். அபயமளித்தேன். கண்டதுமுதல் உங்களை எனது மணாளனாக வரித்துக் கொண்டேன். எனது இனத்தவரையெல்லாம் உங்களுக்காக பலிதந்தேன். எதுவந்தபோதும் என்னைப் பிரியமாட்டேன் என்று சொன்னதை ஏற்றேன். எனது இளமையைக் காணிக்கை ஆக்கினேன். இரண்டு குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்தோம். இன்று பிரிந்து போகும்படி கூறுவதை என்னால் எப்படித் தாங்கமுடியும்”. அவளது கெஞ்சும் ஒலி காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. அவனது தலையசைகிறது. வேகமாக மூச்சுப் பறக்கிறது.
அன்றுதான் குவேனியை அவன் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தான். “உங்களுக்கு என்ன வேண்டுமோ அவற்றைத் தருவேன். வேண்டுமாயின் ஒரு இராசதானியையே தருவேன்’. குவேனி கூறியிருந்தாள். அழகாய் அலங்கரித்த அமளியிலே இளமையை ருசித்தவன் காதுகளில் ஏதோ சத்தங்கள் கேட்கின்றன. “குவேனி என்னது வேடிக்கையாக இருக்கிறது. என்ன விஷேசம் ஏதும் நடக்கிறதோ”? விஜயன் அவளது காதுகளில் இனித்தான். கலவி மயக்கத்தில் “என்னையும் தருவேன். ஒரு இராசதானியையும் தருவேன்” முணுமுணுத்தள். அந்த நேரத்தில் அவளது உள்ளம் உறுத்தியது. முன்பின்தெரியாத வேற்று மனிதருக்கு அடைக்கலம் கொடுத்து அவர்களை ஆதரித்து இன்புற்றிருப்பதை என்னினத்தவர்கள் அறிந்தால் என்னைக் கொன்றுபோடுவார்கள். அவர்களுக்கு முன் நான் உசாரடைய வேண்டும். குவேனி விளித்துக் கொண்டாள்.
“அன்பே! என்னையும் தருவேன். ஒரு இராசதானியையும் தருவேன். என்றேனல்லவா? அதற்கான தருணம் வந்துவிட்டது. இன்று போனால் இப்படியான சந்தர்ப்பம் நமக்கு வராது. லங்காபுர மன்னன் மகாகலசேனின் மகள் இளவரசி பொலமித்தவுக்கும் லக்கலயில் இருக்கும் அவர்களது உறவினர்களில் ஒருவருக்கும் சிறசவத்து நகரில் இன்றிரவு திருமணம் நடக்கவிருக்கிறது. திருமணவிழா தொடர்ந்து ஏழு நாட்களுக்கு நடைபெறும். நாம் இதனைப்பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். நீங்கள் வெற்றிகரமாக முடிப்பீர்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும்”. சொல்லிவிட்டு விஜயனை அரசனாகக் கற்பனையில் பார்த்தாள். அவன் அவளது அழகில் மயங்கி நின்றான். “என்ன செய்யவேண்டும். சொல்லு”. விஜயன் அவளைத் தழுவியபடியே சொன்னான்.
“அவர்கள் எல்லோரும் மதுமயக்கத்தில் இருப்பார்கள். அவர்கள் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் தாக்கி அழிக்கவேண்டும். அழித்தபின் இந்நாட்டின் அரசன் நீங்கள். அரசி இந்தக் குவேனி. அதனை நான் கண்குளிரக் காணவேண்டும். உடனே கிளம்பவேண்டும். நான் வழி காட்டுகிறேன். வாருங்கள்”. அழைத்தாள். “இன்றா? இப்போதா”? என்றான். “ஆம். இப்போது தவறவிட்டால் எப்போதும் சந்தர்பம் கிடைக்காது. புறப்படுங்கள்.” விஜயன் உசாரானான். தனது தோழர்களுக்கு விளக்கமளித்தான். ஆயுதங்களோடு புறப்பட்டார்கள். இயக்கர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. அனைவரும் விஜயனதும், அவனது தோழர்களினதும் ஆயுதங்களுக்கு இரையானார்கள். அவல ஒலியோடு இரத்த வெள்ளம் ஆறாய் ஓடியது. ஒருசிலர் லங்காபுரம் நோக்கி ஓடித்தப்பினார்கள். ஒரு கபடத்தனமான செயலினால் பெரிய வெற்றியைத் தழுவிக்கொண்டான். எஞ்சிய பழங்குடி இயக்கர்கள் லங்காபுரத்துக் காடுகளில் தஞ்சமானார்கள்.
மன்னன் மகாகலசேனின் ஆடைகளை அணிந்தவாறு விஜயன் கூத்தாடினான். அதனைப் பார்த்து குவேனி மகிழ்ந்து “இதனைத்தான் நான் எதிர்பார்த்தேன். உங்களுக்காக எதனையும் செய்வேன். என்னையும் தருவேன். ஒரு இராசதானியையும் தருவேன்”. அவனைத் தழுவியதை நினைந்து கொண்டான். அவனது கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது. “பெரிய தவறினைச் செய்து விட்டேன்”. மெல்ல உடலை அசைத்துப் புரண்டு படுக்கிறான். அவன் மனதில் அமைதியில்லாது தவித்தான். பாண்டியன் மகள் வந்து பார்த்துக் கண்களிலுள்ள கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டுச் சென்றாள். அமைச்சர்கள் சிலர் அருகிலேயே இருந்தார்கள்.
மதுரையில் இருந்து பாண்டியன் மகள் மாதோட்டத்துக்கு வந்து கொண்டிருக்கும் செய்தி விஜயனுக்குக் கிடைக்கிறது. அவளோடு விஜயனின் தோழர்களுக்கும் மனைவிமார்களாக கன்னியர்கள் வந்து கொண்டிருந்தனர். அத்துடன் அவர்களுக்கு எடுபிடி வேலைகள் செய்வதற்குமான குடும்பங்களும் வருவதை அறிந்திருந்தான். அவர்கள் அனைவரும் தங்குவதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்யும்படி பணித்திருந்தான். தம்பபன்னி நகர் குதூகலிக்கத் தொடங்கியது. “குவேனி இனியும் தாமதிக்க வேண்டாம். உடனே புறப்படு. உமது பிள்ளைகளை விட்டுச் செல். நான் அவர்களுக்கு ஓரு குறையும் வராமல் பார்த்துக் கொள்வேன். நீ உடனே போய்விடு”. அவசரப்படுத்தினான். “நான் போய்த்தான் ஆகவேண்டுமா? எப்படி உங்களைவிட்டுத் தனியே செல்வேன்.? நான் எங்கே போவேன்? எவ்வாறு வாழ்க்கையை ஓட்டுவேன்.”? குவேனி கண்ணீர் வடிக்கிறாள். “எனது நாட்டில் எங்காவது இருக்கலாம். உனக்கு ஆயிரம் பொற்காசுகள் தருகிறேன். எடுத்துப் பிழைத்துக் கொள்”;. அதிகாரமான குரலில் விஜயன் ஆணையிடுகிறான்.
“மன்னா!” அமைச்சர் உபதிஸ்சவின் குரல் கேட்டு விஜயன் கண்களை மெல்லத்திறக்கிறான். “சிங்கபுரத்துக்குத் தூது அனுப்பியாகி விட்டது. இன்னும் சில நாட்களில் தங்கள் தம்பி வந்து விடுவார்” செய்தியை அமைச்சர் கூறினார். மீண்டும் விஜயனின் விழிகள் மூடிக் கொண்டன. குவேனி மீண்டும் அவன்முன் கண்ணீரோடு நிற்கிறாள். அவளை முதல்முதல் சந்தித்தபோது அவளது அழகில் மயங்கி நின்றான். பதினாறு வயதுப் பருவத்துக்கே சொந்தமான அழகோடு கட்டுக்குலையாத கன்னியாக நின்றாள். அவள் முதல்நாள் அணிந்திருந்த ஆடையில் எடுப்பாக இருந்தாள். அவள் காட்டிய அன்பையும் நினைத்துக் கொண்டான்.
“எனக்காக ஒரு இராசதானியையே தந்தாளே. அவளைத் துரத்திவிட்டேனே? நான் பாவி. எனக்கு எனது கௌரவம்தான் முக்கியமாகி விட்டது”. மனதில் ஈனக்கவலைகள் புகுந்து கொண்டன. “நான் எங்காவது இங்கு ஒரு மூலையில் உங்களுக்குச் சேவை செய்து கொண்டு இருக்கவிடுங்கள்”;. அவள் கெஞ்சினாள். “அது எப்படி முடியும். ஒரு இடத்தில் இருவர் இருக்கமுடியாது. நாம் பிரியத்தான் வேண்டும். பிள்ளைகள் அரச வம்சத்துக்குரியவர்களாக இல்லை. அவலட்சணமாக இருக்கின்றனர். நீ போவதுதான் நல்லது. இதற்கு மேல் சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை நீ போகலாம்.” குவேனியை நேருக்கு நேர் பார்த்தவாறே கூறினான்.
“மன்னா! உனக்காகவே வாழ்ந்தேனே. நீ இல்லாமல் நானில்லை என்றல்லவா இருந்தேன். நீ வி;ட்டுப் பிரியமாட்டேன் என்று சொன்னதெல்லாம் பொய்யா? அன்று அந்த நிலவும் தென்றலும் தேனாய் இருந்ததாய்ச் சொன்னீர்கள். இன்று அவை எல்லாம் எனக்கு தீயாய்ச் சுடுகின்றன. குயிலிசை என் காதுகளில் பாயும் ஈட்டிகளாகி விட்டன. எனது இதயத்தை எப்படித் தேற்றுவேன்.? நான் யாரிடம் போவேன். எங்கள் இனத்தை அழித்தவள் என்று என்னை எனது உறவினர்கள் தாக்கிக் கொன்றழிப்பார்கள். இது உறுதி”;. அழுதவண்ணம் கூக்குரலிட்டாள். “நீ என்ன சொன்னாலும் எனது மனம் மாறப்போவதில்லை. பாண்டியன் மகள் மென்மையானவள். அவள் அரசிளம்குமாரி. நீ ஒரு இயக்கி. உனக்கு அபாரசக்தியுள்ளது. உன்னை எப்படி எனது பட்டத்து அரசியாக்குவது? உனக்கு என்ன அந்தஸ்த்து இருக்கிறது”? ஏளனமாக விஜயன் கேட்டான்.
“அந்தஸத்து வேண்டுமா? எனது இளமையை அனுபவிக்கும்போது அந்தஸ்து விளங்கியிருக்குமே? நானும் இயக்ககுலத்து இளவரசிதான். நானும் ஒரு பெண்தான். இது உங்களுக்கு முதலிலேயே தெரிந்ததுதானே. இந்த மண்ணில் பிறந்த முதற்குடி மக்களின் மகள். கல்வி அறிவில் சிறந்த மனித குலத்தவர்கள்தான் நாங்கள். மன்னா நானில்லாவிட்டால் இந்த அரச சுகபோகங்கள் உங்களுக்குக் கிடைத்திருக்குமா? எங்கிருந்தோ நாடுகடத்தப்பட்டு வந்தவர்களுக்கு வசதிகள் செய்து கொடுத்து நாட்டைப்பறிகொடுத்து ஏமாந்து நிற்கிறேன். இந்த நாட்டை அந்நியரிடம் பறிகொடுப்பதற்கு நான்தான் முதற் காரணகர்த்தாவாகி விட்டேன். எனது பிள்ளைகள் ஆளவேண்டிய நாட்டை அந்நியனுக்குத் தாரைவார்த்துக் கொடுக்க உடந்தையாக இருந்தேனே. நான் பாவி.” பொருமினாள். படுக்கையில் இருந்த விஜயனின் உடல் அசைந்தது.
குவேனி மீண்டும் தோன்றிளாள். “இன்னுமேன் நிற்கிறாய்.? இதோ ஆயிரம் பொற்காசுகள். எடுத்துக் கொண்டு போய்விடு”. உரத்துச் சத்தமிட்டான். குவேனியின் விழிகள் சிவந்து தீப்பொறிகளாகின. தனது பிள்ளைகளைப் பார்த்தாள். “ போகத்தானே வேண்டும். போகிறோம். நான் இந்த நாட்டுக்கும், என் இனத்துக்கும் செய்த துரோகத்துக்குப் பலனை அனுபவிக்கத்தான் வேண்டும். ஜிவகத்தா!. டிசலா! வாருங்கள். போவோம்”. அவளது ஒரு கைப்பிடியில் மகன் ஜிவகத்தாவின் கை இருந்தது. மறு கையில் மகள் டிசலாவின் கையிருந்தது. கண்ணீர் ஆறாய்ப் பொலபொலத்து வடிய நடந்தாள்.
தனது சொந்த இரத்த உறவில் பிறந்த பிள்ளைகள் இருவரும் போவதைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான். அவனது வாய் “ஜிவகத்தா. டிசலா” என முணுமுணுத்ததை உணர்ந்தான். ஆனாலும் அவனுக்கு உள்ளுர சந்தோசம். குவேனி போனதும் பாண்டியன் மகளைப் பட்டத்து ராணியாக்கிக் கொண்டான். தோழர்களுக்குப் பாண்டிய குலத்துக் கன்னியரை மணம் முடித்து வைத்தான். மதுரைக்கும் தம்பபன்னைக்கும் நெருக்கமான உறவினைப் பேணிக் கொண்டான்.
குவேனி பிள்ளைகளை அழைத்துக் கொண்டு லங்காபுரத்துக்குச் சென்றாள். பிள்ளைகளை லங்காபுரத்து எல்லையில் நிறுத்திவிட்டு நகரினுள் நுழைந்தாள். அவளைக் கண்டதும் ஊர்மக்கள் சூழ்ந்து கொண்டனர். “இனத்தைக் காட்டிக் கொடுத்த துரோகி. உளவு பார்க்கவா வந்தாய். உன்னை உயிரோடு விடமாட்டோம்”;. அடித்தார்கள். ஒருவன் ஓங்கி உதைத்தான். அந்த உதையோடு குவேனியின் உயிர் பிரிந்தது.
குவேனியின் மாமன் மயிலவளன விரைந்து நகரின் எல்லைக்குச் சென்றான். இரண்டு பிள்ளைகளையும் கண்டு விசாரித்தான். “யார் நீங்கள்?” “ நான் ஜிவகத்தா. இவள் எனது தங்கை டிசலா. குவேனியின் பிள்ளைகள்.” கூறினான்.“தம்பி இங்கே நிற்க வேண்டாம். குவேனியை இப்போதுதான் அடித்துக் கொன்றுவிட்டார்கள். இங்கிருந்தால் உங்களையும் கொன்றுவிடுவார்கள். நீங்கள் ஓடித் தப்புங்கள்”. கூறிவிட்டு அவன் சென்றுவிட்டான். விஜயன் குவேனியின் முடிவை அறிந்திருந்தான். இந்த நாட்டை ஆளவேண்டிய ஜிவகத்தாவும், டிசலாவும் சிவனொளிபாதமலைக் காடுகளில் ஓடத்தொடங்கினார்கள்.
“ஐயகோ” விஜயன் அலறினான். இருமிப் புரண்டான். அமைச்சர்கள் உசாரானார்கள். “மன்னா என்ன வேண்டும்”. கேட்டார்கள். விஜயனின் வாயிலிருந்து சத்தம் வரவில்லை. கையசைத்து “ஒன்றுமில்லை” எனத் தெரிவித்தான். அமைச்சர்களுக்கு விளங்கிவிட்டது. ஆளுக்காள் கண்களால் பேசிக் கொண்டார்கள். விஜயனின் இறுதி நெருங்கிவிட்டதை உணர்ந்தார்கள். அவனது உள்ளமெங்கும் நிறைந்து இந்நாட்டின் மன்னனாக வேண்டிய ஜிவகத்தா நின்றான். ஜிவகத்தாவும், டிசலாவும் சிவனொளிபாதமலைக் காடுகளில் ஆதிவாசிகளாகி புளின்டர்களாக ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவனது ஆவி பிரிந்தது. மீண்டும் சிங்கபுரியில் இருந்து தம்பபன்னிக்கு ஒரு இளவரசன் பாண்டுவாசுதேவ ஆட்சிசெய்ய வந்துவிட்டான்.